Tien Windkrachten Uit Het Niets

Tien Windkrachten Uit Het Niets
Tien Windkrachten Uit Het Niets

Video: Tien Windkrachten Uit Het Niets

Video: Tien Windkrachten Uit Het Niets
Video: Uit het niets 2024, Maart
Anonim
Tien windkrachten vanaf het front op de Bahamas Bank
Tien windkrachten vanaf het front op de Bahamas Bank

Tien windkrachten vanaf het front op de Bahamas Bank

De windmeter springt steeds hoger. 20 knopen, 30, 40 … Wauw, wat wordt dat? Wie had gedacht dat er zoveel wind in de grijze onweerswolk stond? 45 knopen. 50 … Ongelofelijk. Het digitale display stopt bij 51 knopen. Windkracht tien. "Zware storm."

Gelukkig hebben we de zeilen niet gezet, want tot nu toe was er nog een pauze. We staan op de grote zandbank tussen de Bimini- en Berry-eilanden, midden op de Bahama's. Het water is maar drie tot vier meter diep. Desalniettemin zijn de golven die zich in zeer korte tijd opbouwen aanzienlijk. Kort en hoog.

Terwijl ik onze positie op de plotter bekijk en naar mogelijke obstakels kijk, begint Cati in de cockpit te piepen. Het schip loopt uit de hand. Er is geen tijd voor oliehuiden. Ik trek mijn jas aan en spring in de cockpit om Cati vrij te laten. Voordat "Maverick" helemaal over de golven is, duw ik de gashendel naar voren en draai aan het stuur, de boeg draait naar de wind en stampt naar de wind. 'Wat rennen we?', Roep ik naar de metgezel. "Whaaaaas ???", roept Cati terug. "Wat zijn we aan het rennen?" - "Nul komt van knopen naar loef."

Krankzinnigheid. Wie had gedacht dat ons oude schip tegen tien winden kon stomen. De vijf pk meer sinds de motor werd vervangen, maken het mogelijk. Zelfs de bimini blijft waar hij is. Enige zorgen gehad of we hem bij slecht weer zouden moeten wegklappen. De wind is één ding. Maar als het langer duurt, bouwen zich ook grotere golven op. Hoe zou de zee eruit zien als deze wind meerdere dagen meer dan 6000 meter diep blies?

Tuurlijk, nu begint het ook te regenen. Het uitzicht wordt steeds erger. "Pose on, radar ook, en altijd een blik op de AIS," beveel ik. Laat je gewoon niet overreden worden door een vissersboot, we zijn precies op hun aanvliegroute. We kunnen tien meter zien dat het einde achter de boeg is. Cati gooit me mijn korte oliebroek toe. In de neerwaartse richting van de buiskap vliegt hij bijna langs me heen. Thuis in Duitsland heb ik me altijd afgevraagd of je echt een korte olieleren broek nodig had. Maar hier in de tropen zijn ze gewoon geweldig.

De windmeter begint te dalen, tot 40 knopen, 35 … Daar blijft hij even staan. "We doen weer 1,5 knoop", roept Cati van beneden, over de kaartentafel leunend. Met een trillende stem. Nu pas merk ik dat de plotselinge bui haar van streek heeft gemaakt. Het ergste lijkt voorbij, maar Cati staat nog steeds naast haar, heeft even nodig om bij te komen van de gruwel.

Onweer 2008
Onweer 2008

Onweer 2008

Ik was de hele tijd relatief kalm, omdat ik al meerdere keren zulke korte onweersbuien heb meegemaakt. De meest gewelddadige jaren geleden op de Oostzee, achter Rügen. Ik was een zeeman aan boord van een 12 meter lang aluminium jacht dat al met de eigenaar de wereld rond was gevaren. Daarom maakte ik me geen zorgen. Integendeel, ik vond het fascinerend hoe de dikke wolken naar binnen trokken, het schip zonder zeilen tot een hellingshoek van bijna 45 graden werd gegooid en voor de wind liep. Als ik het me goed herinner, met zeven knopen over de grond, met een kale mast.

De zee was voorheen net zo kalm als nu, het water wat dieper, en we stonden allebei met grote ogen aan de kaartentafel om naar de anemometer te kijken. Op dat moment lieten de cijfers 61,8 knopen zien. Net onder windkracht 12, op het puntje tussen een orkaanachtige storm en een orkaan. Wat een ervaring. Zelfs als het spook na een kwartier voorbij was.

61,8 knopen wind op de Oostzee
61,8 knopen wind op de Oostzee

61,8 knopen wind op de Oostzee

Als iemand mij vraagt wat mijn ergste storm was, zou ik er niet over willen opscheppen, want toen, zoals nu, waren het "slechts" korte onweersbuien, buien. Bovendien in gewoon water. Een korte storm of "stormlicht".

Het hele ding zou er anders uitzien als deze storm het jacht ergens in de open Atlantische Oceaan of zelfs in de Zuidelijke Oceaan zou passeren, mogelijk dagenlang, zoals tijdens Wilfried Erdmanns non-stop reizen. Beide stormen gaven dus maar een kleine indruk van wat er op zee mogelijk is. Ze creëren respect voor de zee en voor wat er daarbuiten mogelijk is.

En respect voor het risico dat we nemen bij elke oceaanreis. Hoe vaak hebben we schepen op ankerplaats gezien die grote reizen hebben gemaakt, hoewel de eigenaren niet veel hebben nagedacht over hun zeewaardigheid. Grote glazen ramen waarvoor geen zeeflappen zijn, kappen die bij elkaar worden gehouden met staalkabelclips, schepen met kleine lenspompen en geen noodplan. Dergelijke jachten varen ook over oceanen en bereiken verre bestemmingen. Maar vaak alleen omdat ze niet in een storm terechtkomen.

Zelf ben ik met een acht meter lange binnenzeeboot over de Atlantische Oceaan gevaren en heb nog nooit meer dan acht winden meegemaakt die het schip aankon. Jaren later zeilde ik terug met een vriend op een boot die slechts twee meter langer was op de noordelijke route. In vergelijking met mijn kleine "Maverick" was dit jacht naar het model van een Colin Archer veel beter voorbereid op oceaancruises en zeer stabiel gebouwd. Halverwege New York naar de Azoren kwamen we in een storm terecht en draaiden we ons om. En toen kwam het op dit moment dat ik nooit meer zal vergeten:

Met een GFK Colin Archer over de Noord-Atlantische Oceaan, 2009
Met een GFK Colin Archer over de Noord-Atlantische Oceaan, 2009

Met een GFK Colin Archer over de Noord-Atlantische Oceaan, 2009

Toen ik het zware luik van de metgezel opendeed om uit de beschutte hut naar buiten te kijken, was het alsof ik in een andere wereld keek. De harde wind deed de nevel over de cockpit versnipperen. Een golf gooide ons zelfs zo op onze zij dat een deel ervan werd gebroken. Water werd door de raamafdichtingen geperst en spatte door de cabine, zelfs een relingdraad scheurde onder de druk. Ik zag het spektakel vanuit de buik van het veilige schip en dacht: als ik met de kleine "Maverick" in zo'n storm was beland, zou het het einde zijn geweest.

Sindsdien heb ik zulke ervaringen gezien, zo'n "stormlicht", als herinnering aan wat er buiten mogelijk is. Als oproep om uw schip altijd stormvrij te houden.

Zeker, op de meeste reizen is de wind gemiddeld, sterke wind wordt hoogstens één keer ervaren. Maar op een gegeven moment zal de dag komen dat de wereld zal vergaan. Burghard Pieske omschreef het het beste: "The See is een onafhankelijke jury. En buiten word je op een gegeven moment voor hun tafel geciteerd - en dan zal het laten zien of je je huiswerk hebt gedaan of niet."

Meer informatie over de reis: www.zu-zweit-auf-see.de

Aanbevolen: